اعجاز قرآن در بیان رابطه انسان و خداوند

مسأله رابطه انسان و خدا به صورت بسیار عالی در قرآن توصیف شده است. وقتی که آدم فکر می کند که اگر به ما بعد از اینکه کم و بیش با فرهنگهای زمان خودمان لااقل در این مسائل کمی آشنایی داریم بگویند بیایید در این زمینه مطالبی بگویید، هرگز فکر و اندیشه ما به چنین چیزهایی در مورد انسان و وجدان انسان نمی رسد. قرآن بشر را اینچنین معرفی می کند که آنچنان تشنه حقیقت است و آنچنان تشنه کمالات است که به هر چه برسد آرام نمی گیرد مگر به خدا برسد.

ببینید این دو جمله چقدر زیبا و عالی و پرمغز و پرمعناست: «الذین امنوا و تطمئن قلوبهم بذکر الله؛ آنان که ایمان آوردند و کشتی دلشان با یاد خدا آرامش پیدا می کند» (رعد/ 28). تا این جمله، همین قدر می گوید آنها که دلشان با یاد خدا آرامش پیدا می کند. (یاد خدا فقط این نیست که لفظ خدا را بر زبان بیاوریم، یاد خدا آن وقتی است که قلب انسان خدا را کشف می کند و معرفت پیدا می کند و وقتی که معرفت پیدا می کند دل خواه ناخواه در یاد اوست.)

بعد فورا می گوید: «الا بذکر الله تطمئن القلوب؛ تنها با یاد خداست که دلها آرامش پیدا می کند» (رعد/ 28)، این را بدانید تنها با همین یک چیز است که دلها آرامش پیدا می کند. بذکر الله چون مقدم بر تطمئن القلوب است و باید مؤخر باشد مفید حصر است یعنی بشر به هر مطلوبی که برسد باز مضطرب است، باز قلق دارد، باز ناراحت و ناراضی است.